WSPÓLNY CZAS / GEMEINSAME ZEIT
Kraków, 5.05.2023 - 30.05. 2023
ARTYSTKA:
STEPHANIE KAISER
STEPHANIE KAISER
“Najważniejszą rzeczą dla pracy, przynajmniej dla mnie, bo każdy jest inny, jest przebywanie w kraju, którego języka nie rozumiesz.”
Thomas Bernhard
Dlaczego wystawę otwiera gest zamknięcia? Nasze spojrzenie w głąb galerii napotyka nieprzeniknioną powierzchnię obrazu, na którym widzimy jedynie barierkę, której zwisające luźno łańcuchy oddzielają nas od wnętrza przestrzeni.Od wielu stuleci malarstwo podejmuje z nami grę, w ramach której próbujemy, jako widzowie, przebić wzrokiem to, co stanowi martwą materię podobrazia.
Stephanie Kaiser wizualizuje tę granicę pomiędzy rzeczywistym a wirtualnym w sposób niemal ascetyczny. Przypomina nam jednak, że patrzenie na obraz ma w sobie coś z teatralnego widowiska, w którym na moment zawieszamy pewność, zgadzamy się na zamianę ról i tożsamości. To, co pozornie oczywiste, okazuje się być nietrwałe. W ramach spektaklu wszystko może się jeszcze wydarzyć.Przekroczenie bariery pozwoli nam spotkać się z niewielkimi pracami rysunkowymi. W serii szkiców - niejednoznacznej mieszance języka formalnego malarki i poetki, Marii Laurencin, komiksów z lat 70. czy motywów zapożyczonych z twórczości Raymonda Pettibona, rozpoznać możemy kolejny gest odnoszący nas do praktyki scenicznej: prace przypominają aktorskie ćwiczenia w ekspresji konkretnych stanów emocjonalnych. Nic nie jest tu jednak jednoznaczne. Artystka pozostawia wiele niedopowiedzeń, pozwalając nam uruchomić maszynę interpretacji, która, niczym praktyka objaśniania marzeń sennych, nie da nam żadnej kojącej odpowiedzi.
Stephanie Kaiser stara się, niczym barokowi teoretycy sztuki, budować pomost pomiędzy pracą malarską a techniką gry aktorskiej. Interesuje ją, w jaki sposób aktor obchodzi się z tekstem i jak opracowuje konkretne sceny, które tworzą przed nami konkretny obraz. Jak sama twierdzi, gra aktorska przypomina strategie artystyczne, takie jak zawłaszczenie czy sampling, ale emocje pełnią w niej o wiele większą rolę. Aktorka musi rozstrzygnąć, jaką relację nawiąże w swojej roli do innych bohaterów, a także, jak budować będzie konkretny ładunek emocjonalny. W przestrzeni filmu, emocje, które zwykle wypieramy – zazdrość czy nienawiść – stają się elementem, który ożywia akcję. Kaiser przypomina nam, że praca nad obrazem to także praca nad gestem, to praca wymagająca ćwiczeń, powtórzeń i czujnego śledzenia emocji.
Wystawa w ramach Cracow Art Week Krakers.
Wystawie towarzyszyć będzie publikacja zina autorki z tekstem Sabeth Buchmann.
Thomas Bernhard
Dlaczego wystawę otwiera gest zamknięcia? Nasze spojrzenie w głąb galerii napotyka nieprzeniknioną powierzchnię obrazu, na którym widzimy jedynie barierkę, której zwisające luźno łańcuchy oddzielają nas od wnętrza przestrzeni.Od wielu stuleci malarstwo podejmuje z nami grę, w ramach której próbujemy, jako widzowie, przebić wzrokiem to, co stanowi martwą materię podobrazia.
Stephanie Kaiser wizualizuje tę granicę pomiędzy rzeczywistym a wirtualnym w sposób niemal ascetyczny. Przypomina nam jednak, że patrzenie na obraz ma w sobie coś z teatralnego widowiska, w którym na moment zawieszamy pewność, zgadzamy się na zamianę ról i tożsamości. To, co pozornie oczywiste, okazuje się być nietrwałe. W ramach spektaklu wszystko może się jeszcze wydarzyć.Przekroczenie bariery pozwoli nam spotkać się z niewielkimi pracami rysunkowymi. W serii szkiców - niejednoznacznej mieszance języka formalnego malarki i poetki, Marii Laurencin, komiksów z lat 70. czy motywów zapożyczonych z twórczości Raymonda Pettibona, rozpoznać możemy kolejny gest odnoszący nas do praktyki scenicznej: prace przypominają aktorskie ćwiczenia w ekspresji konkretnych stanów emocjonalnych. Nic nie jest tu jednak jednoznaczne. Artystka pozostawia wiele niedopowiedzeń, pozwalając nam uruchomić maszynę interpretacji, która, niczym praktyka objaśniania marzeń sennych, nie da nam żadnej kojącej odpowiedzi.
Stephanie Kaiser stara się, niczym barokowi teoretycy sztuki, budować pomost pomiędzy pracą malarską a techniką gry aktorskiej. Interesuje ją, w jaki sposób aktor obchodzi się z tekstem i jak opracowuje konkretne sceny, które tworzą przed nami konkretny obraz. Jak sama twierdzi, gra aktorska przypomina strategie artystyczne, takie jak zawłaszczenie czy sampling, ale emocje pełnią w niej o wiele większą rolę. Aktorka musi rozstrzygnąć, jaką relację nawiąże w swojej roli do innych bohaterów, a także, jak budować będzie konkretny ładunek emocjonalny. W przestrzeni filmu, emocje, które zwykle wypieramy – zazdrość czy nienawiść – stają się elementem, który ożywia akcję. Kaiser przypomina nam, że praca nad obrazem to także praca nad gestem, to praca wymagająca ćwiczeń, powtórzeń i czujnego śledzenia emocji.
Wystawa w ramach Cracow Art Week Krakers.
Wystawie towarzyszyć będzie publikacja zina autorki z tekstem Sabeth Buchmann.
