To był najlepszy koniec świata

"Dwucyfrowy zapis dat. To był najlepszy koniec świata. Maszyny miały zacząć liczyć czas od zera, co według przewidywań miało spowodować awarie banków, blackouty i zatrzymanie elektrowni atomowych. Nadciągał kryzys Y2K, lecz wciąż trwał jeszcze „siódmy miesiąc 1999 roku” opisany przez Nostradamusa.
Pole, rower, piłka, gry, zawody na najdłuższy ślad opony po hamowaniu, wspinanie się na czereśnię i huśtawka.
Było mi żal Ady i Nintendo, że nigdy nie skończę grać w Mario. Poza tym niczego nie żałowałam."

Wystawa Natalii Legutko stanowi podsumowanie jej pracy doktorskiej zrealizowanej na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Łączy ona intymne fragmenty pamięci z szerszymi narracjami historycznymi i tworzy opowieść zawieszoną pomiędzy osobistymi wspomnieniami z dzieciństwa a lękami epoki, która obiecywała zarówno technologiczny upadek, jak i nowe początki. Artystka powraca do atmosfery końca lat 90. i konfrontuje strach przed milenijną katastrofą z beztroską dziecięcych zabaw.

W swojej praktyce twórczej Legutko sięga po rysunek narracyjny i przede wszystkim po język komiksu. Wykorzystuje sekwencyjne obrazy i zwięzły tekst nie tylko jako sposób opowiadania historii, lecz także jako narzędzie, które odzwierciedla przyspieszone tempo współczesnej komunikacji. Łącząc wizualną bezpośredniość ilustracji z sugestywną mocą fragmentarycznej narracji jej prace pokazują, jak prywatne wspomnienia rezonują ze zbiorową pamięcią. Z pozoru drobne szczegóły dzieciństwa, zabawy z przyjaciółmi, materialność przedmiotów, ekscytacja odkrywaniem stają się soczewką, przez którą widać szersze napięcia historyczne.

Wystawa zaprasza odbiorców do spojrzenia z dwóch perspektyw: dziecka zanurzonego w teraźniejszości oraz dorosłego, który czyta te fragmenty w kontekście technologicznych lęków, przemian kulturowych i upływu czasu. Efektem jest przestrzeń refleksji, w której nostalgia staje się krytycznym narzędziem pozwalającym zrozumieć, jak pamięć kształtuje doświadczenie indywidualne i wspólne. Legutko pokazuje, że nawet najprostsze gesty dzieciństwa niosą ciężar znaczeń kulturowych. Jej rysunki przypominają, że pamięć nigdy nie jest neutralna, lecz zawsze rekonstruowana, warstwowa i zmienna. Wystawa pyta, czy koniec świata może być rozumiany nie tylko jako katastrofa, ale także jako przejście do innej formy życia.

Promotor: prof. ASP dr hab. Bogusław Bachorczyk
Promotor pomocniczy: dr Jakub Woynarowski