The Inner Frontier

THE INNER FRONTIER

WEWNĘTRZNA GRANICA

Sygnał odebrany. Lokalizacja niepewna.

Teren nie jest fizyczny, jest psychologiczny. Wkraczasz do Wewnętrznej Granicy, wystawy autorstwa i z udziałem Marty Vovk i Alexandra Scharfa. Kiedyś granica wyznaczała skraj cywilizacji, linię narysowaną w pyle i micie. Dziś przebiega przez ludzki układ nerwowy. Dzicz przeniosła się do obwodów; potwory mieszkają w kodzie. Wewnętrzna Granica to wystawa jako symulacja, transmisja z krawędzi algorytmu. Przypomnienie, że granica od zawsze była w tobie.

Alexander Scharf nadaje z tej strefy pogranicza. Jego rzeźba Spider Baby to mutacja historii konsumpcji: pół zabawka, pół demoniczna maskotka. Artefakt zrodzony z DNA Toy Story, złożony ze strachu i plastiku. Groza jako sprzężenie zwrotne nostalgii. W jego świecie cytat jest gestem i metodą: wydobywa figury z popkulturowego archiwum, przepuszcza je przez własny filtr i zwraca jako zniekształcone odbicia. Powtórzenie staje się algorytmem traumy. Jego system ścienny, oparty na Semiotic Standard of Alien, działa jak interfejs kontroli: język bez słów, który kieruje ruchem poprzez iluzję przejrzystości. To wizualne oprogramowanie posłuszeństwa – czyste, korporacyjne, cyberfaszystowskie. Groza jako porządek, precyzja, która zapomniała o empatii.

Marta Vovk odpowiada przeciążeniem. Jej prace migoczą jak wizualne załamania: memy, trauma, szminka, clickbait. Ile bólu można przetłumaczyć? Zakodowuje go w liczbach, językach, zakłóceniach. W jej kosmosie to, co prywatne, staje się bazą danych, a emocja interfejsem kontroli. W pracy Auf einer Skala von 1 bis 10 (W skali od 1 do 10) powierzchnia przechyla się w stronę organiczności: formy przypominające bakterie rozlewają się po płótnie, fragmenty pisma nakładają się na szkice gołębi pokoju i siatek ogrodzeniowych. Między rzeczywistościami wojny a dystopią wyłania się estetyka bakteriostatyczna – taka, w której ból już się nie goi, lecz zostaje zachowany.

Liczby unoszą się jak współrzędne utraconej empatii. W pracy Stranger Danger „zaniepokojona kobieta” staje się niekończącym się sygnałem: czerwona szminka, migoczące światło, zakodowana choreografia strachu.

Razem Vovk i Scharf mapują psychiczną topografię podzielonego świata: ekran i skóra, strach i fascynacja. Ich Wewnętrzna Granica rozwija się w dwóch strefach: pierwsza – przestrzeń niepokoju, gdzie architektura dzieciństwa i jej cyfrowe duchy odbijają się echem w ścianach; druga – sterylna komora, w której propaganda, pasożytnictwo i mit splatają się ze sobą. Osa unosi się jako symbol, pół Darwin, pół dane, śledząc reprodukcyjną logikę samego horroru.

Wewnętrzna Granica funkcjonuje jako maszyna traumy: kontrolowane środowisko, w którym lęk staje się językiem, a powtórzenie rytuałem. Sugeruje, że każda cywilizacja ukrywa w sobie oprogramowanie strachu, że horror jest podręcznikiem użytkownika świadomości. Scharf i Vovk tworzą obwód bodźca i reakcji.

Przednia sala: narracja strachu, pierwszy wstrząs.
Tylna sala: objawienie, odsłonięcie kodu, który produkuje strach, by zapewnić porządek.

Koniec przekazu. Oczekuj dalszych instrukcji.