Rewoven Roots
Kraków, 21.09.2024 - 31.10. 2024
W swojej wystawie “Rewoven
Roots” Anna
Raczyńska przekształca i ponownie łączy się ze swoimi korzeniami na własnych
poetyckich warunkach. Urodzona w Beskidzie Śląskim, gdzie folklor nadal odgrywa
dużą rolę w polskim społeczeństwie, artystka przekształca tradycyjne chusty ludowe noszone
niegdyś przez kobiety.
Chusta miała ogromne znaczenie, gdyż symbolizowała status kobiety. Ten element kobiecej garderoby mówił również o pozycji społecznej i materialnej noszącej go osoby. Tradycyjnie panna młoda nosiła wianek na głowę, najczęściej wykonany z kwiatów. Reprezentował on czystość dziewczyny idącej do ołtarza. Po ślubie kobieta musiała zakryć włosy chustą lub czepkiem. Kolorowe wełniane chusty z nadrukiem w charakterystyczne wzory kwiatowe i motywy różane, zwane popularnie „tybetkami” stały się popularne na krakowskiej wsi już pod koniec XIX wieku. Krakowianki, Laszki, Podhalanki i Góralki z Żywiecczyzny, Pienin i Orawy już pod koniec XIX wieku nosiły nie tylko chusty, ale także spódnice, pończochy i chusty na ramiona szyte z tybetowej tkaniny.
Dziś współczesne chusty w kwiatowe wzory, są ważną częścią mody ludowej, przypominając nam o związkach między tradycją, kobiecością i zmianami społecznymi.
Tkanina miała szczególnie duże znaczenie w historycznym związku między kobietami a sferą domową, ponieważ od dawna była wykorzystywana jako środek indoktrynacji kobiet i dziewcząt do europejskiego ideału kobiecości, podtrzymując ideologię kobiecości i domowości. Stara relacja wzorowana na patriarchalnym społeczeństwie między córką a jej ojcem i przyszłym mężem stawiała młodą kobietę w roli wymiennego towaru i opierała się na posłuszeństwie, wdzięczności i miłości. Chociaż tekstylia mogą przypominać o ucisku kobiet w systemach patriarchalnych, sztuka włókiennicza niesie ze sobą również własną bogatą kulturę, specyficzną dla artystycznej historii kobiecości. W poetyckim geście artystka zwraca do siebie stare wzorce, metaforycznie niszcząc je i pozwalając im upaść, a następnie, niczym puzzle, budować nowe narracje.
Kluczową rolę odgrywa również wybór technik i lokalizacja wystawy. Galeria, niegdyś salon sukien ślubnych, to symboliczna przestrzeń, świątynia kobiecości, w której wykorzystano materiały takie jak satyna, często używana w sukniach ślubnych. Prace są wycinane laserowo, a motywy zostały przygotowane cyfrowo. Technologia laserowa, często wykorzystywana w przemyśle kosmetycznym do odnawiania skóry, usuwania włosów lub redukcji blizn. Stanowi paralelę do transformacji tkanin - oba procesy wskazują na pragnienie odnowy i doskonałości, kwestionując zmieniające się standardy piękna i tożsamości we współczesnej kulturze, ale także to, jak technologia znacząco wpływa na ludzkie zachowanie, przekształcając interakcje społeczne, procesy poznawcze i reakcje emocjonalne.
Jak pisze Donna Haraway: “We are all chimeras, theoretical and fabricated hybrids of machine and body - cyborgs for short.”
Projekt jest wspierany przez dział współpracy międzynarodowej miasta Lipsk
Chusta miała ogromne znaczenie, gdyż symbolizowała status kobiety. Ten element kobiecej garderoby mówił również o pozycji społecznej i materialnej noszącej go osoby. Tradycyjnie panna młoda nosiła wianek na głowę, najczęściej wykonany z kwiatów. Reprezentował on czystość dziewczyny idącej do ołtarza. Po ślubie kobieta musiała zakryć włosy chustą lub czepkiem. Kolorowe wełniane chusty z nadrukiem w charakterystyczne wzory kwiatowe i motywy różane, zwane popularnie „tybetkami” stały się popularne na krakowskiej wsi już pod koniec XIX wieku. Krakowianki, Laszki, Podhalanki i Góralki z Żywiecczyzny, Pienin i Orawy już pod koniec XIX wieku nosiły nie tylko chusty, ale także spódnice, pończochy i chusty na ramiona szyte z tybetowej tkaniny.
Dziś współczesne chusty w kwiatowe wzory, są ważną częścią mody ludowej, przypominając nam o związkach między tradycją, kobiecością i zmianami społecznymi.
Tkanina miała szczególnie duże znaczenie w historycznym związku między kobietami a sferą domową, ponieważ od dawna była wykorzystywana jako środek indoktrynacji kobiet i dziewcząt do europejskiego ideału kobiecości, podtrzymując ideologię kobiecości i domowości. Stara relacja wzorowana na patriarchalnym społeczeństwie między córką a jej ojcem i przyszłym mężem stawiała młodą kobietę w roli wymiennego towaru i opierała się na posłuszeństwie, wdzięczności i miłości. Chociaż tekstylia mogą przypominać o ucisku kobiet w systemach patriarchalnych, sztuka włókiennicza niesie ze sobą również własną bogatą kulturę, specyficzną dla artystycznej historii kobiecości. W poetyckim geście artystka zwraca do siebie stare wzorce, metaforycznie niszcząc je i pozwalając im upaść, a następnie, niczym puzzle, budować nowe narracje.
Kluczową rolę odgrywa również wybór technik i lokalizacja wystawy. Galeria, niegdyś salon sukien ślubnych, to symboliczna przestrzeń, świątynia kobiecości, w której wykorzystano materiały takie jak satyna, często używana w sukniach ślubnych. Prace są wycinane laserowo, a motywy zostały przygotowane cyfrowo. Technologia laserowa, często wykorzystywana w przemyśle kosmetycznym do odnawiania skóry, usuwania włosów lub redukcji blizn. Stanowi paralelę do transformacji tkanin - oba procesy wskazują na pragnienie odnowy i doskonałości, kwestionując zmieniające się standardy piękna i tożsamości we współczesnej kulturze, ale także to, jak technologia znacząco wpływa na ludzkie zachowanie, przekształcając interakcje społeczne, procesy poznawcze i reakcje emocjonalne.
Jak pisze Donna Haraway: “We are all chimeras, theoretical and fabricated hybrids of machine and body - cyborgs for short.”
Projekt jest wspierany przez dział współpracy międzynarodowej miasta Lipsk
