Lustro, Korytarz

Lustro, korytarz

Dwie kobiety idą korytarzem. Jedna ma ciemnobrązowe włosy i nosi ciemny zimowy płaszcz. W jednej dłoni trzyma bukiet kwiatów owinięty w białą bibułę. Po drodze odsuwa uchylone okno. Wygląda na pełną nadziei, jej usta układają się w delikatny uśmiech. Druga kobieta jest blondynką i ma na sobie ciężki, beżowy płaszcz. Mimo że stara się patrzeć prosto przed siebie, jej wzrok wciąż opada ku podłodze — nie wiadomo, czy z powodu zmęczenia, czy strachu. W połowie korytarza kobiety rozchodzą się w dwie różne strony. Oprócz przypadkowej towarzyskości aż do tego momentu, jedynym uczuciem, które je łączy, jest utrata poczucia przyszłości.

„Tunel czasoprzestrzenny” może być (się stać) wieloma rzeczami, a wiele rzeczy może być tunelami czasoprzestrzennymi (w-stawaniu-się). W bezpośrednim sensie to dziura w drewnie lub owocu, wydrążona przez robaka. Jest to również termin naukowy opisujący hipotetyczną strukturę przypominającą tunel, łączącą dwa oddzielne punkty w czasoprzestrzeni; jego spopularyzowana wersja często pojawia się w filmach i powieściach science fiction, gdzie staje się użytecznym skrótem narracyjnym, który bohaterowie pokonują z prędkością światła. W przenośni słowo to może opisywać proces badawczy polegający na zanurzeniu się w głęboki tunel dygresji, które okazują się produktywnymi objazdami lub frustrującymi ślepymi zaułkami. Przestrzenie internetowe pełne hiperłączy, jak Wikipedia, są zaprojektowane tak, by zachęcać użytkowników do przemieszczania się ze strony na stronę, jakby przy każdym kliknięciu wskakiwali do kolejnego tunelu czasoprzestrzennego.

„Lustro, korytarz” Maggessi/Morusiewicz w galerii PIANA to wystawa w ramach trwającej serii projektu duetu pt. „Tunel czasoprzestrzenny / Wormholes”. Rozpoczęty od zachęty do zaangażowania się w koncepcję „portalu” dla wystawy w VBKÖ w Wiedniu w 2022 roku, projekt szybko rozrósł się w coraz bardziej autoreferencyjną kolekcję prac filmowych, instalacji rzeźbiarskich, utworów dźwiękowych, tekstów peri-akademickich oraz performansu scenicznego, które badały relacyjne formy słuchania, oglądania i opowiadania historii. Zainteresowania duetu skupiają się w dużej mierze na strategiach kontaminacji i (de)kontekstualizacji, takich jak kolaż i montaż; to, co przenika ich praktykę, to nieustannie rozszerzający się dialog na temat roli afektu i relacyjności w obcowaniu z obrazem ruchomym.

Przy każdej prezentacji projekt nieznacznie zmienia punkt ciężkości; „Lustro, korytarz” jest zarazem zbliżeniem i oddaleniem, przewinięciem do tyłu i przyspieszeniem do przodu. Wystawa, zaprojektowana specjalnie dla galerii PIANA, prezentuje trwającą serię prac Maggessi/Morusiewicz jako zniekształcone odbicie i zaprasza odwiedzających do spojrzenia na dorobek duetu z perspektywy procesu.