Listen Like Thieves

Yasmin Nebenführ przygląda się procesowi rozkładu obrazów. W większości z nich nie da się już zauważyć głębi. Zachowały się jedynie ślady pierwotnych przedstawień, powleczone warstwą pleśni i grzyba, przypominającą teraz gęste warstwy farby. Jakby świat naturalny przedkładał abstrakcję nad reprezentację, do której przyzwyczaił nas aparat fotograficzny.

Zdjęcia prezentowane w Galerii Piana nie zostały wykonane przez artystkę. Nie zostały też przez nią wywołane czy utrwalone. Czasochłonny proces tworzenia połyskliwych obrazów nie został tu skażony działaniem ludzkiej ręki. Ekspozycja na pleśń i grzyby nieodwracalnie zmieniła diapozytywową błonę fotograficzną, którą artystka znalazła, zeskanowała i zawłaszczyła poprzez wykadrowanie jej poszczególnych fragmentów. Praktyka ta opiera się na procesach archiwistycznych i wydobywaniu na światło dzienne nieoczekiwanych interakcji pomiędzy materiałami fotograficznymi. Tytuł Listen like Thieves [Słuchajcie jak złodzieje] pożyczony został od zespołu INXS z Sydney. Ich utwór porusza kwestię nieufności wobec mediów. Nebenführ jest sceptyczna wobec roli kolekcji muzealnych. Oryginalne obrazy przedstawiają starożytne brązy, ceramikę, popiersia i inne wczesne rzeźby, które zostały skradzione, wywiezione – wyjęte z pierwotnego kontekstu. Dzieła sztuki często były zawłaszczane pod pretekstem przeprowadzenia ich konserwacji. Strategie te odzwierciedlały kapitalistyczne pragnienie utowarowienia sztuki i reprezentacji. Co więcej, dzieła z brązu – podobnie jak te stworzone w innych technikach odlewniczych – mają wiele wspólnego z fotografią. Rodzą się z relacji między pozytywem a negatywem. Ułatwiają i wzmacniają proces dystrybucji sztuki. Ich produkcja znacząco spadła wraz z pojawieniem się fotografii – rozwiązania zdecydowanie tańszego i łatwiejszego w realizacji.

Istnieje jeszcze jedna, niezwykła i mniej oczywista konsekwencja procesu przeprowadzonego przez Nebenführ. Podziały między poszczególnymi klatkami zasłania ciągła struktura błony. Fotografia w tym wypadku zderza się ze strukturą podobną do ruchomych obrazów – sekwencją równych części asamblażu. Kompozycje te w pewnym sensie korespondują z „gobelinami” tworzonymi z błon filmowych przez Paula Sharitsa, które artysta nazywał „zamrożonymi kadrami filmowymi”.